A Sick man's dream, 2014.
Steel, bronze & brass,
200x300x300cm

"Sick man's dream

Van het roest aan de onderkant van je bed tot de plooien in je huid. Alles vervalt en iedereen vergaat. Ik heb de drie wereldideologiën van de laatste honderd jaar voorbij zien gaan. Ik heb ze tegelijkertijd zien opstaan en langzaam maar geleidelijk neer zien vallen. De industrie, ik heb de industrie van mensen naar machines zien gaan. Mensen veranderden in beesten en beesten, beesten in onderdeelen van industrie. Toen de laatste slag was geslagen bleek er geen winnaar. De wolven kwamen naar buiten en eisten hun buit.
..en we werden allen slaven.
Waar we voorheen nog een systeem aanhielden, dienden en regeerden, hangen we nu tussen hemel en aard, de aard van de mens, ik doe er niet aan mee.
Enkel de winnaar schrijft geschiedenis.
Ik heb het hier niet voor het zeggen.
Ik kan het je enkel laten zien als je dat wilt.
Ik zal bondig zijn.

Vallende man

Het naamloze slachtoffer was opgelapt genoeg om terug de velden op gestuurd te worden. De laatste fatale kogel was voor hem de enige die er toe deed. Langzaam zakte de loyale soldaat naar beneden, tussen hemel en aard is het anoniem in roest vereeuwigd.
Daar drijft het op de enige zekerheid dat zijn oorlog hem bood. Zijn reputatie was opgebouwd op de dood van anderen. Bloed in de staten van zijn geënsceneerde slagveld. Verloren zonder gezicht.

Hyena

Afhankelijk van zijn omgeving stelde de hyena zich coulant op. Hij vond zijn vrijheid binnen de beperkingen die rondom hem lagen. Een antiheld, maar nobel wanneer hij zegende wat hem lief of kwaad was. Soms was enkel zijn masker niet voldoende. Man, noch vrouw, de schaamte. Voor hem was geen plaats wanneer hij zich die niet zelf toe-eigende. Een verstikkende omhelzing door eigen toedoen.

De Multitasker

Sociale zekerheid is een contract van geven en nemen, maar de multitasker kende enkel nog het eerste. Het systeem dat hij zelf in stand hield had hem gevangen. Het enige beeld waarin hij zichzelf nog vond was zijn limiet. Barung Barung, de innerlijke explosie.
Onkunde onderdeel te blijven van het verval heeft hem slachtoffer gemaakt. Minder kreeg hij terug voor het werk hij leverde. Burn- – out, de enige verwachting binnen zijn leeftijdsgroep waaraan hij nog voldeed.

Werklust

Wanneer is een mens op zijn gelukkigst? Zeker niet wanneer hij zichzelf deze vraag stelt. Bij het vallen van de soldaat vond hij opnieuw een reden door te gaan. IJverig groef hij het laatste graf. Doorgaan. Doorgaan. Niet langer in contact. Aanpassingen zijn nooit zonder consequenties. In zijn geval was het tevens zonder keuze.
Het verval is langs hem heen gegaan, hij dacht geen onderdeel te zijn. Doorgaan. Doorgaan. Het
graf werd niet gevuld. De leegte evenmin.

Kabuto

De jeugd. Bij het rijzen van de nieuwe zon ontstond een kloof.

Traditie en vooruitgang gingen niet samen en daarmee verloor het landschap haar gezicht. Fier staat het omhulsel overeind als monument van wat niet langer wordt herkend.

Blikken schieten nog wel eens zijn kant uit, Kabuto, maar niet langer wordt het van de plek getild om gedragen te worden.
Waar voorheen de jeugd door de wanden van het masker wilden kruipen om gehoord te worden, zijn is nu ook zij vergeten. Vervallen in de oorspronkelijke staat is dit het enige dat ons aan de veldslag doet herinneren.

Droombeeld

's Nachts ontwaakte de kraai en klom het van zijn kruis. Tot voor kort waren de littekens van Christus op ons allemaal te zien. De kraai vond het enkel in zijn dagdromen,: het heilige lichaam. Ik was hem een blik waardig.
Al dat belangrijk was aan de mens werd samengevat. Met enkel het lichaam vloog de kraai ver genoeg om het verval in gang te zien.
Alle tanden tegen de grond gevallen keerde hij terug op aarde om zijn laatste dagen op blote voeten rond te zwerven.

Een enkele keer zag ik hem passeren, toen ik hem vroeg waar hij naar onderweg was bleef hij even staan maar gaf hij geen antwoord. Toen hij ontwaakte bleek het geen droom. Ik was hem een blik waardig.

Hermit
Nu verlang ik naar de tijd die wij nu als primitief beschouwen, waar ik nog rondtrok in vermomming. Nu kan ik enkel beschouwen.
Als u dit vindt, draag mij dan vanuit mijn schuilplaats naar boven, ik wil zien hoe het afliep. Zijn de wolven verdwenen of bent u een van hen?
Het is moeizaam zoeken in het donker.
Langzaam begin ik de stemmen te verstaan.
Geen God heb ik uit de hemel zien dalen voor een laatste draai aan het verhaal. Geen nieuwe zon
heb ik zien opstaan toen ik deze punt zette."

Text by Bram Derksen, A sick man's dream, 2014, foto's by Joost van Ophem,